Άρθρα & Συμβουλές

Πως να φτιάξετε μόνοι σας παραγάδι

Πως να φτιάξετε μόνοι σας παραγάδι

Το παραγάδι αποτελείται από πετονιές και αγκίστρια τοποθετημένα στο πανέρι, μια λεκάνη ή ένα καλάθι.

Αναλυτικά, σε μια πετονιά, που την ονομάζουμε μάνα, υπάρχουν δεμένα ανά τακτά διαστήματα κομμάτια λεπτότερης διαμέτρου πετονιάς, τα παράμαλλα. Αυτά στο ένα άκρο τους είναι συνδεδεμένα με ειδικούς κόμπους πάνω στη μάνα, ενώ στο άλλο έχουν δεμένο ένα αγκίστρι.

Αν θελήσουμε να φτιάξουμε το δικό μας ψιλοπαράγαδο θα πάρουμε για μάνα πετονιά No 60 έως 80 σε πλεξάνα χιλιομέτρου, με διάμετρο κουλούρας από 1 έως 1,30 μ., έτσι όπως πωλείται στο κατάστημα ειδών αλιείας συνήθως με το κιλό. Καρουλάκια μικρά, ακόμη κι αν εξασφαλίζουν την ποιότητα της πετονιάς, κρίνονται ακατάλληλα για μάνα, καθώς βερινιάζουν (μπερδεύονται) λόγω μικρής κυκλικής διαμέτρου. Το πάχος άλλωστε της μάνας εξασφαλίζει την αντοχή της και με λιγότερο ακριβές πετονιές.
Με τη βοήθεια μιας ανέμης θα ξετυλίξουμε τη μάνα σε μια μεγάλη λεκάνη και θα την αφήσουμε εκεί, αφού γεμίσουμε τη λεκάνη με νερό για να μαλακώσει η πετονιά. Αυτό το πρώτο βάπτισμα μπορεί να γίνει και πριν το ξετύλιγμα, όσο η μάνα είναι σε κουλούρα, και γίνεται για να εκτονωθούν οι πρώτες τάσεις του υλικού.

Μιλώντας πάντα για ψιλοπαράγαδο, τα παράμαλλα φτιάχνονται από πετονιά διαμέτρου 0,30 έως 0,40mm. Στα ψιλότερα αυτά νούμερα χρησιμοποιούμε ακριβότερες νάιλον, ενώ στην περίπτωση αόρατης δεν πέφτουμε σε διάμετρο λεπτότερη από Νο 0,35mm.
Πρακτικά, ψαρεύουν καλά και οι κανονικές πετονιές, επειδή όμως το ερασιτεχνικό παραγάδι δεν ξεπερνά τον αριθμό των 150 αγκιστριών, ο μερακλής χρησιμοποιεί τα υλικά που θέλει, χωρίς να τον νοιάζει το κόστος, που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να είναι υπερβολικό. Άλλωστε, το μήκος των παράμαλλων είναι από 90 έως 1,30 πόντους, δηλαδή για το παραγαδάκι μας θα χρειαστούμε συνολικά περίπου 200 μέτρα καλής πετονιάς για παράμαλλα.

Τα παράμαλλα για να ολοκληρωθούν θα πρέπει να τους δέσουμε αγκίστρια. Τα κλασικά παραγαδίσια αγκίστρια έχουν μακρύ στέλεχος για να δολώνουμε, μα και να ξεψαρίζουμε τα πιασμένα ψάρια ευκολότερα. Κάνουν και τα κοντόλαιμα σε μικρά νούμερα 4 ή 5 (π.χ. κωδικός 1252 Mustad, σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι ψαράδες της ακτής). Δοκιμασμένα κλασικά παραγαδίσια αγκίστρια είναι τα ανοξείδωτα 2315 Νο 15 ή 16, ενώ κάνουν και τα φθηνότερα (κωδ. 900ΤD Νο 15 ή 14).

Ο ψαράς που θέλει να πειραματιστεί μπορεί να χρησιμοποιήσει ό,τι αγκίστρι θέλει αρκεί να λάβει υπόψη του τα εξής: Τα αγκίστρια αυτά πρέπει να κρατήσουν το ψάρι αρκετή ώρα μέχρι να σηκώσουμε το παραγάδι, άρα πρέπει να έχουν ισχυρό αρπάδι. Το ψάρι αγκιστρώνεται μόνο του, άρα πρέπει να είναι αιχμηρά, επειδή όμως χρησιμοποιούνται πολλές φορές, για να διατηρούν τα χαρακτηριστικά τους πρέπει να είναι και ανθεκτικά· τα ανοξείδωτα αγκίστρια υπερέχουν γι’ αυτή τη δουλειά.
Το παραγαδίσιο αγκίστρι πρέπει επίσης να μας διευκολύνει στη διαδικασία του δολώματος, καθώς τα δολώματα του «ψιλού» ποικίλλουν.
Για να δολωθούν από λιγότερο έμπειρους ερασιτέχνες 300 αγκίστρια (που είναι ο ανώτερος αριθμός ανά σκάφος), καλό είναι να προτιμηθούν πρακτικά, κλασικά αγκίστρια, και όχι εξειδικευμένα πειραματικά.

Η κατασκευή
Οι αποστάσεις που θα δέσουμε τα παράμαλλα πάνω στη μάνα κυμαίνονται από 2 έως 3 οργιές και εξαρτώνται (όπως και το μήκος των παράμαλλων) από τα ψάρια για τα οποία προορίζουμε το παραγάδι μας. Για παράδειγμα, για σαργούς χρειαζόμαστε κοντά παράμαλλα δεμένα ανά 2 οργιές, ενώ για τσιπούρες χρειαζόμαστε μακριά παράμαλλα, 1.30 μ. περίπου μήκος, δεμένα ανά 3 οργιές. Γενικά πάντως ένα παραγάδι με παράμαλλα δεμένα ανά 2,5 οργιές «δουλεύει» με όλα τα ψάρια.

Αφού αποφασίσουμε για τις αποστάσεις που θα δέσουμε τα παράμαλλά μας, ξεκινάμε την κατασκευή. Στο αριστερό μας χέρι υπάρχει η λεκάνη που περιέχει τη μάνα. Εάν τώρα τη λεκάνη την έχουμε γεμίσει νερό (όπως αναφέραμε στην αρχή) η μάνα θα είναι πιο μαλακή και θα βοηθάει στα δεσίματα. Εάν δεν προτιμάτε να έχει νερό η λεκάνη της μάνας, μπορείτε να βάλετε το νερό σε ένα σκεύος μπροστά σας όπου και θα βουτάτε τη μάνα και το παράμαλλο δεμένα (μετά το βάπτισμα θα προχωράτε στο σφίξιμο των κόμπων).

Ξεκινάμε λοιπόν την κατασκευή του παραγαδιού μας: αφού κάνουμε στη μάνα μια θηλιά, μετράμε πέντε οργιές μάνας περίπου -πριν δέσουμε το πρώτο αγκίστρι- και τις βάζουμε στο πανέρι που βρίσκεται στα δεξιά μας. Πανέρι ονομάζουμε τη λεκάνη ή το καλάθι στο οποίο έχουμε δέσει στο πάνω χείλος του λωρίδα από φυσικό ή τεχνητό φελλό και το οποίο θα περιέχει το παραγάδι μας όταν ολοκληρώσουμε την κατασκευή του. Στο φελλό αυτού του πανεριού θα καρφώσουμε και τοπρώτο αγκίστρι, αφού δέσουμε το πρώτο παράμαλλο πάνω στη μάνα κ.ο.κ.
Το καλό δέσιμο μάνας – παράμαλλου γίνεται με πενσάκι το οποίο κρατάμε στο δεξί χέρι, ενώ το άλλο κρατά μάνα και παράμαλλο σε ευθεία, σφίγγοντας την άκρη του παράμαλλου που περισσεύει αρκετά, πάντα παράλληλα με τη μάνα για να πετύχει ο κόμπος.
Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να δέσουμε όσα παράμαλλα θέλουμε πάνω στη μάνα και να καρφώσουμε τα αγκίστρια τους πάνω στο φελλό με τάξη.
Όταν ολοκληρώσουμε το παραγάδι μας θα αφήσουμε πάλι 5 οργιές μάνας για το τέλος (χωρίς παράμαλλο) και θα κάνουμε μια θηλιά για να βρίσκουμε την άκρη του. Σε κάθε αγκίστρι στο φελλό, κάνουμε μια χαρακιά δίπλα του για να τοποθετήσουμε το δολωμένο αγκίστρι όταν ξεκινήσουμε τη διαδικασία που ονομάζουμε «δόλωση του παραγαδιού».

Ειδικοί κόμποι

Μάνα, παράμαλλα και αγκίστρια πρέπει να γίνουν ένα ενιαίο σύνολο. Αυτό θα το πετύχουμε με τους ειδικούς κόμπους.
Οι κόμποι αυτοί στηρίζονται στην «επαφή» πολλών σημείων ώστε να μην ξεσύρουν, ενώ ειδικότερα αυτός που θα δέσει τη μάνα με το παράμαλλο εξασφαλίζει πως αυτά δεν θα τσακίσουν κατά την ένωση τους.
Πριν πραγματοποιήσουμε έναν κόμπο στο παραγάδι μας, καλό είναι να βρέχουμε ή να σαλιώνουμε τα «εμπλεκόμενα» σημεία. Έτσι δεν πληγώνουμε τις πετονιές αλλά και ο κόμπος μας στρώνει καλύτερα λόγω της μείωσης των τριβών.

 

ΠΗΓΗ: http://bit.ly/1qq2xoK